دستگاه ایمنی، وظیفه محافظت از بدن در برابر عوامل بیماری زا را بر عهده دارد. این دستگاه، از اندامها و یاختههایی تشکیل شده است، یاختههایی که بعضاً در بدن «گشت» میزنند و «خودی» را از «غیرخودی» بازمیشناسند. همین شناسایی و واکنشی که در قبال آن رخ میدهد، اساس صیانت بدن است. اگر یاختههای ایمنی نتوانند عامل «غیرخودی»، مثلاً میکروب را تشخیص دهند، ممکن است عفونت در بدن تداوم و شدت یابد و نهایتاً به قیمت جان بیمار تمام شود.
در نشانگان نقص اکتسابی ایمنی (AIDS) یاختههای ایمنی ناتوان میشوند از این رو حتی میکروبهای غیر بیماریزا نیز ممکن است موجب عفونتهای کشنده شوند. اگر یاختههای ایمنی، به اشتباه «خودی» را به جای «غیرخودی» بگیرند و به قصد انهدام به آن واکنش نشان بدهند،
ممکن است بیماری «خودایمنی» ایجاد شود. بیماری دیابت نوع یک و تصلب منتشر اعصاب (MS) تنها مثالهایی از بیشمار بیماریهای خودایمنی هستند. اگر یاختههای ایمنی، «غیرخودی» را به درستی شناسایی کنند و به آن واکنش هم بدهند اما شدت این واکنش بیش از حدی که میباید، باشد ممکن است بیماری حساسیتی یا آلرژیک ایجاد شود. آسم آلرژیک، تب یونجه و کهیر آلرژیک از جمله این بیماریها هستند.