چنانچه باور خود را با این اصل، همسو و هماهنگ سازیم، نسبت به حوادث تلخ و شیرین زندگی، با آرامش و رضایت برخورد خواهیم کرد. باوری که بر این مبنا استوار است که همه چیز با تقدیر الهی خداوند، تنظیم می شود و در این دنیا هیچ چیز غیرمنتظره نیست.
طبیعتا محرومیت ما از یک نعمت ممکن است مربوط به یک مقطع خاص زمانی باشد و دستیابی ما به نعمتی دیگر هم، به همین صورت است. به همین خاطر گفته می شود که وقتی به نعمتی دست پیدا میکنید، سعی کنید تا احساس مستی و شادی، شما را گیج نکند. چرا که این نعمتها ممکن است قطعی و دائمی نباشند. اگر اینگونه بیندیشیم، با از دست رفتن برخی از نعمتها دچار غمگینی افراطی و ناامیدی نمی شویم.
اگر انسان به تقدیر و قانون طبیعت و زندگی باور داشته باشد، در زندگی نه در این وضعیت قرار می گیرد که از مستی و بی خیالی به انحراف مبتلا شود و نه در آن حد ناراحت و غمگین می شود که این حالت او به افسردگی بیانجامد که حال جالبی نیست.