بـر شـعـلـهٔ بـی شـکـیـب فـانـوسـش
وحــشــت زده مــی دود نــگــاه مــن
بر ما چه گذشت ؟ کس چه می داند
در بــســتــر ســبــزه هـای تـر دامـان
گـویـی کـه لـبـش بـه گـردنـم آویـخت
الـــمـــاس هـــزار بـــوســـهٔ ســـوزان
بر ما چه گذشت ؟ کس چه می داند
مــن او شــدم ، او خــروش دریــــاهـا
مــن بــوتــهٔ وحــشــی نــیــازی گـرم
او زمـــزمـــهٔ نـــســـیـــم صـــحــراهــا
مـــن تـــشـــنـــه مـــیـــان بـــازوان او
هــمــچـون عـلـفـی ز شـوق رویـیـدم
تــا عــطــر شــکــوفــه هـای لـرزان را
در جــام شــب شـکـفـتـه نـوشـیـدم
بـــاران ســتــاره ریــخــت بــر مــویــم
از شــاخــهٔ تــک درخــت خــامـوشـی
در بــســتــر ســبــزه هــای تـر دامـان
مـن مـانـدم و شـعـلـه های آغوشی
مـی تـرسـم از ایـن نـسـیـم بـی پروا
گــر بــا تــنــم ایــن چــنــیـن در آویـزد
تــرســم کــه ز پــیـکـرم مـیـان جـمـع
عـــطـــر عــلــف فــشــرده بــرخــیــزد
فروغ فرخزاد – ترس است این سروده