زیادهروی در نوشیدن، مدت عمر بسیاری از فرمانروایان مغول را بعد از چنگیزخان کوتاه کرد. پسر چنگیزخان در 1241 از افراط در شرابخواری درگذشت. گیوک خان، خان بزرگ بعدی، تنها دو سال از 1246 تا 1248 فرمان راند. ایلخانان هم مانند بازماندگان قوبیلای خان در چین عمرهای کوتاهی داشتند. توغان تیمور، پرسن و سالترین ایشان، تنها تا 50 سالگی زیست.
جان میسن اسمیت، در مقاله خود (فساد در تغذیه و انحطاط در سلسله امپراتوری مغول) میگوید که میخوارگی نقشی کلیدی در انحطاط امپراتوری مغول داشت: «رواج میخوارگی در میان مردان مغول که از جانب زنانشان به خاطر نوشیدن سنگین تحسین میشدند، موجب آسیب
به باروری و همچنین کوتاهی عمر ایشان شد.» و این روند بهطور فزاینده به بنبست نظامی و فروپاشی سیاسی انجامید. بازماندگان چنگیز هرچه کمتر وقت خود را بر سر میز میگذراندند، بیشتر بر تخت سلطنت باقی میماندند و حکومتی، تواناتر و حتی گستردهتر به وجود میآوردند.