حضرت آیت الله سید محمد حسینی شاهرودی در پرسش و پاسخی درباره شفا خواستن به واسطه دعا پاسخ داده اند. متن پرسش و پاسخ از پایگاه ایشان به این شرح است:
سوال:
تفسیر آیات 26 و 27 سوره قیامت چیست ؟ (كلاّ إذا بلغت التراقى و قیل من راق) « آن گاه كه جان به گلو رسد و گفته شود كه شفادهنده كیست ؟ »آیا درست است كه در بعضى از روایات ، براى شفاى مریض یا پیش گیرى از بلا یا دفع ضرر و زیان ، خواندن بعضى ادعیه و یا همراه داشتن آنها ( حرز ) مستحب شمرده شده است ؟
از سوى دیگر در بعضى روایات بر مراجعه به پزشك هنگام بیمارى و درمان از راههاى طبیعى و خوردن دارو ، تأكید شده است . چگونه مى توان این دو گروه روایات را جمع كرد ؟ جواب : كلمه « راق » به معناى كسى است كه بیمار را از بیمارى نجات مى دهد ، چه از راه دارو و چه از راه دعا ، بنابراین هر دو را شامل مى شود . همان گونه كه در حدیثی از امام باقر (علیه السلام) نقل شده است ( تفسیر برهان ، ج 4 ، ص 408) .
بنابراین ، مراجعه به پزشك براى مداوا ، با خواندن ادعیه براى شفا ، منافاتى با هم ندارد . زیرا آن گونه كه در حدیث آمده است ، تشخیص و درمان بیمارى از طبیب و شفا و مؤثر افتادن دارو از خداوند متعال است . پس در درمان دو مرحله وجود دارد : مرحله علاج وپناه بردن به اسباب طبیعى و مرحله شفاء كه از سوى خدا است ،
به این ترتیب كه خداوند به عوامل و پدیده هاى طبیعى ، اثر درمانى مى دهد . و ادعیه و مانند آن ، در مرحله دوم اثر مى كند به این نحو كه شخص دعا مى كند خداوند شفاء را در این دارو قرار دهد . همچنین ممكن است خداوند ، ادعیه و مانند آن را گاهى و نه بطور همیشگى مستقلا ، عامل شفا قرار دهد و همانطور كه اثر را در دوا قرار داده است در دعا قرار دهد .
اما بطور كلى ، اراده خداوند بر اجراى امور از راههاى عادى و به وسیله عوامل و اسباب آن است (ابى الله ان یجرى الامور الا باسبابها : خداوند پرهیز مى فرماید كه امور به غیر عوامل و اسباب آن اجرا شوند .روزى حضرت موسى (علیه السلام) بیمار شد . گفت :
« او كه بیمارم كرد ، همو شفایم مى دهد » و نزد طبیب نرفت . به او وحى شد : « اى موسى! آیا مى خواهى با توكل خود ، حكمت مرا باطل كنى ؟ پس كیست كه در اشیاء ، حقیقت ( و اثر ) داروها را نهان كرده است ؟ »(. . . فمن ذالذى اودع الاشیاء حقایق العقاقیر . عقاقیر به معناى گیاهان دارویى و یا بطور كلى هر نوع دارو است)