وکیل ملکی، هزینه وکیل ملکی تهران

وکیل ملکی، هزینه وکیل ملکی تهران

چگونه بفهمیم کودکمان دچار بیش فعالی است؟

چگونه بفهمیم کودکمان دچار بیش فعالی است؟

این وروجک امانم رو بریده

بچه هایی هستند که آدم راکلافه می کنند. پدر و مادر را ذله می کنند و همه آشنایان دور و بر را فراری. کافی است یکی از همین بچه ها بخواهد به همراه خانواده اش بیاید خانه تان مهمانی تا از 2 ساعت قبل شروع کنید به جمع کردن همه وسایل دم دست. کل مهمانی هم باید حرص بخورید از اینکه مادر و پدر بچه به جای دعوا کردن، مدام قربان صدقه فرزندشان می روند و بی تربیتی او را با بیش فعال بودن توجیه می کنند. آیا واقعاً بچه های شیطان، همان بیش فعال هستند؟ اصلاً بچه بیش فعال یعنی چی و باید چه برخوردی با او کرد؟ اینها سوالاتی است که در این پرونده جمع و جور به همه آنها پاسخ خواهیم داد.

آیا کودک شما بیش فعال است؟

به بسیاری از کودکان برچسب بسش فعال می زنند اما به ندرت تعریف کامل و جامعی از این مشکل ارائه می شود. کلمه «بیش فعال» اغلب به گوش ما می خورداما واقعاً معنای آن چیست؟ اکثر کودکان شاد در حالت طبیعی، انرژی فراوانی دارند. پس چطور می توان یک کودک هیجان زده را از کودک بیش فعال (مبتلا به ADHD) متمایز کرد؟ کار مشکلی است. این ناهنجاری از نظر شدت، تنوع زیادی دارد و بسیاری از کودکان اکثر اوقات برخی علائم آن را از خود به نمایش می گذارند. متاسفانه هیچ آزمایش خاصی برای تشخیص ADHD وجود ندارد، از این رو تشخیص، تنها بر اساس رفتار کودک است. در ادامه برخی از علائمی که کودکان بیش فعال از خود نشان می دهند آورده شده است. باید تاکید کنم که شرایط برای کودکان مختلف، متفاوت است.

عدم تمرکز

نام این مشکل به ما سرنخی از یکی از علائم اصلی آن را می دهد. کودکان بیش فعال به سختی می توانند تمرکز کنند و خیلی بی تاب و بی قرار هستند. آنها نمی توانند مدت طولانی یک جا بنشینند و برای بازی کردن یا انجام کاری آرام بگیرند. البته هرکس با این کودکان سر و کار داشته باشد ممکن است بگوید این تعریف شامل خیلی از کودکان می شود، پس ما از کجا متوجه شویم که کودک مشکل دارد؟

معمولاً پرخاشگر

یکی از بهترین روش های تشخیص اینکه کودک بیش فعال است یا نه، این است که رفتار او را در برابر همسالان خود تماشا کنید. کودکان بیش فعال به سختی می توانند با اطرافیان خود به درستی ارتباط برقرار کنند. مثلاً اگر در یک بازی ناامید شوند، بیش از اندازه هم بازی های خود را اذیت کرده و به آنها پرخاش می کنند. بنابراین دعواهای مکرر کودک می تواند از نشانه های احتمالی ADHD باشد.

رفتارهای ناگهانی

این نیز بخشی از رفتارهای ضد اجتماعی و همان بی قراری است که شرح داده شد. اگر کودک حرفی برای گفتن داشته باشد نسنجیده صحبت می کند حتی اگر در یک موقعیت اجتماعی خاص قرار گرفته باشد. در حالی که سایر کودکان می دانند که باید در چنین موقعیتی سکوت کنند. آنها با زور وارد بازی یا گفت و گوی دیگران می شوند بدون اینکه اجازه بگیرند.

عدم بلوغ ذهنی و عاطفی

کودکان بیش فعال ممکن است از لحاظ عاطفی، کم سن و سال تر از همسالان خود به نظر برسند. تشخیص این مورد هم دشوار است! کودکان به روش های مختلف بزرگ می شوند. مثلاً یک گروه از کودکان 5 ساله ممکن است به یک اندازه هوش از خود نشان دهند و همگی سالم و نرمال به نظر برسند. می توانید تکالیف مدرسه را مورد بررسی قرار دهید. کودکان بیش فعال از همکلاسی های خود عقب می افتند چون نمی توانند تمرکز کنند.

به دنبال جلب توجه

تمام علائم فوق نمونه هایی از جلب توجه هستند. کودکان بیش فعال بی نهایت نیازمند توجه هستند و رفتار آنها والدین و مربیان را وادار می کند بیشتر از سایرین وقت خود را با آنها بگذرانند. اگر کودکی بهADHD مبتلا باشد، در درازمدت تعداد بیشتری از علائم فوق را از خود نشان خواهد داد. این علائم معمولاً زمانی آشکار می شوند که کودک به سن 3 تا 4 سالگی رسیده زیرا کودک در این سن و سال با اطرافیان خود در مهدکودک یا مدرسه بیشتر ارتباط برقرار می کند. پسرها 5 برابر دختران دچار این مشکل می شوند.

والدین باید چه کار کنند؟

مهم ترین نکته ای که باید بر آن تاکید کنیم این است که ADHD یک مشکل عصبی است و پدر و مادر در این مورد تقصیری ندارند. کودکان مبتلا به این سندرم ممکن است در منزل و مدرسه غیرقابل کنترل باشند و در نتیجه پدر و مادر با آنها بدرفتاری کنند.

همانطور که مشاهده کردید تشخیص ADHD دشوار است. کودکانی که در محیط شادی زندگی نمی کنند نیز ممکن است بسیاری از علائم این سندرم را نشان دهند. اگر نگران فرزند خود هستید، ارزش دارد که به محیط خانه خود نگاهی بیندازیدو با معلم فرزند خود صحبت کنید ( اگر کودک در سن و سال مدرسه رفتن است) تا ببینید آیا کودک به فاکتورهای اجتماعی حساسیت نشان می دهد یا نه. اگر فکر می کنید مشکل همین است، باید تقاضای کمک کنید. پزشک خانواده، شروع خوبی است زیرا او می تواند برای کمک به فرزند شما و در صورت لزوم تمام اعضای خانواده تان، شما را به مشاور معرفی کند.

اگر کودک شما مرتباً یک یا تعداد بیشتری از علائم فوق را نشان می دهد، باید او را نزد پزشک عمومی ببرید. حتی اگر کودک به ADHD مبتلا نباشد، ممکن است نوعی ناهنجاری فیزیولوژیک در کار باشد که این رفتارهای کودک را توجیه می کند. صرع، کاهش شنوایی یا اوتیسم نمونه هایی از بیماری هایی هستند که علائم مشابه با ADHD را دارند. پزشک عمومی معمولاً اگر احتمال بدهد کودک بیش فعال است، او را به یک کتخصص ارجاع می دهد. متخصص اطفال می تواند معاینه مناسب را انجان داده و بر اساس تشخیص خود، یک روش درمانی ارائه کند. مبتلایان به ADHD به دارو و درمان خیلی خوب پاسخ می دهند. داروی مورد استفاده احتمالاً یکی از این دو خواهد بود: متیلفنیدیت (ریتالین) یا دکستروآمفتامین. هر دو دارو در درمان این ناهنجاری بسیار موثر عمل کرده و به کنترل رفتار کودک کمک می کنند.

درست مانند تمامی داروهای دیگر، اگر پزشک برای کودک شما رنالین تجویز کرده، مراقب باشید که آن را از دسترس کودک دور نگاه دارید. رفتاردرمانی نیز می تواند بسیار سودمند باشد. این روش باید کاربردی باشد و به کودک راه حلی برای کنترل هوس های ناگهانی و یادگیری رفتار اجتماعی مناسب بدهد، همچنین پزشک متخصص، پدر و مادر و معلم را برای کنترل رفتار کودک راهنمایی می کند.