دارم کم کم پیر می شوم بانو

آنچنان در خودم – در این زندان ، گاه زنجیــر می شوم بانـو

که برای شما نه – حتی خود ، دست و پا گیر می شوم بانـو …

گرچه جوگنـدمی ست موهایم ، شُـغلم ای خــوب آسیابان نیست

دارم از دسـت می روم ، دارم ، کم کَـمَــک پیــر می شوم بانــو …

چون نسیمـی که می رود با قهـر – رفته ای و هنــوز با هر بـاد

در به هم می خورد و من با خود، سخـت درگیر می شوم بانــو …

سفره ای باز کرده ام از خویـش ، آن قَــدَر خورده ام خودم را که

دارم احســاس می کنم کم کم، از خودم سیــر می شوم بانــو …

“علی اصغر داوری”