محمد طاهری خسروشاهی عنوان کرد: شعر مورد ادعای جواد محقق (که گفته بود شعر مطرح «علی ای همای رحمت» پیش از شهریار در دیوان شاعر دیگری آمده است)، سروده مفتون همدانی، از شاعران سده چهاردهم هجری و معاصر استاد شهریار، است.
او با ارائه رونوشت صفحههایی از دیوان اشعار مفتون همدانی گفت: برخلاف آنچه آقای جواد محقق ادعا کرده است، میان این شعر و سروده مرحوم استاد شهریار، تفاوتهای بنیادینی وجود دارد و هرگونه شائبه سرقت و انتحال از ساحت شهریار شعر ایران مبراست.
او با بیان اینکه مباحث علمی جای مناقشات رسانهیی نیست، خاطرنشان کرد: اگرچه بر اساس قرائن شعری، مرحوم استاد شهریار به استقبال این غزل رفته است، ولی این «اقتباس ادبی» در برابر استقبال بینظیر دلهای شیعیان و ایرانیان از سروده شهریار، ارزشی برای مطرح شدن ندارد.
طاهری خسروشاهی گفت: برخی ابیات موجود در غزل مفتون همدانی نشان میدهد که مرحوم استاد شهریار این شعر را دیده است. البته هرکس اندک آشنایی با عالم شعر داشته باشد، در همان نگاه اول، متوجه لطافتهای موجود در شعر شهریار و تفاوتهای بنیادین این دو شعر از حیث سبکشناسی و ذوق هنری میشود.
این محقق دانشگاه تبریز افزود: تکرار چند عبارت و اشتراک وزن و قافیه در این دو شعر، به هیچ وجه نشانهای از «سرقت» و «انتحال» نیست. جایگاه بینظیر ادبی استاد شهریار از این قبیل اتهامها دور است و باید گفت شعر «همای رحمت» به درستی در تاریخ ادبیات ایران به نام مرحوم استاد شهریار ثبت شده است.
دیوان مفتون همدانی را گوش کنید و بخوانید
او در اثبات ادعای خود مبنی بر وجود برخی اشتراکهای لفظی در هر دو شعر و استقبال مرحوم شهریار از سروده مفتون همدانی، به نقل شواهد ادبی این دو غزل پرداخت و گفت: برخی اصطلاحات و عبارات موجود در سروده مفتون همدانی از باب استقبال ادبی، در شعر مرحوم استاد شهریار تکرار شده است:
مفتون: علی ای همای وحدت تو چه مظهری خدا را / که خدا نمود زینت به تو تخت انّما را
شهریار: علی ای همای رحمت تو چه آیتی خدا را / که به ماسوا فکندی همه سایه هما را
مفتون: علی ای که داد احمد به کفت لوای حمدش / که علم کند یدالله به دو عالم آن لوا را
شهریار: به جز از علی که آرد پسری ابوالعجایب / که علم کند به عالم شهدای کربلا را
مفتون: چه سکندری سکندر ز تو خورد ریخت آبش / چو به خضر واسپردی، سرِ چشمه بقا را
شهریار: به خدا که در دو عالم اثر از فنا نماند / چو علی گرفته باشد سر چشمه بقا را
مفتون: تو اگر ز کعبه بتها به زمین نمیفکندی / به خدا کسی به عالم نشناختی خدا را
شهریار: دل اگر خداشناسی همه در رخ علی بین / به علی شناختم من به خدا قسم خدا را
طاهری افزود: مقایسه این دو سروده نشان میدهد که شعر مفتون همدانی «طفلی نارس» بود که قریحه کمنظیر شهریار و قدرت ادبی بینظیر او، آن را به «جوانی برومند و بارور» تبدیل کرده است.