بنام خداى بخشاینده مهربان
اِلهى اَلْبَسَتْنِى الْخَطایا ثَوْبَ مَذَلَّتى، وَجَلَّلَنِى التَّباعُدُ مِنْكَ لِباسَ
خدایا خطاها و گناهان لباس خوارى بر تنم كرده و دورى از تو جامه
مَسْكَنَتى، وَاَماتَ قَلْبى عَظیمُ جِنایَتى، فَاَحْیِهِ بِتَوْبَةٍ مِنْكَ یا اَمَلى
بیچارگى بر تنم افكنده و برزگ جنایتم دلم را میرانده پس تو زندهاش كن به
وَبُغْیَتى، وَیا سُؤْلى وَمُنْیَتى، فَوَ عِزَّتِكَ ما اَجِدُ لِذُنوُبى سِواكَ غافِراً،
و مقصودم و اى خواسته و آرمانم به عزتت سوگند براى گناهانم جز تو آمرزندهاى نیابم
وَلا اَرى لِكَسْرى غَیْرَكَ جابِراً، وَقَدْ خَضَعْتُ بِالْإِنابَةِ اِلَیْكَ، وَعَنَوْتُ
و براى شكستگیم جز تو شكستهبندى نبینم و من بوسیله آه و ناله كردن
بِالْاِسْتِكانَةِ لَدَیْكَ، فَاِنْ طَرَدْتَنى مِنْ بابِكَ فَبِمَنْ اَلوُذُ، وَاِنْ رَدَدْتَنى
در برابرت خود را به خوارى كشاندم پس اگر توام از درگاه خویش برانى در آنحال به كه روآورم؟ و اگر توام
عَنْ جَنابِكَ فَبِمَنْ اَعُوذُ، فَوا اَسَفاهُ مِنْ خَجْلَتى وَافْتِضاحى، وَوا لَهْفاهُ
از نزد خویش بازگردانى به كه پناه برم؟ و بس افسوس از شرمندگى و رسواییم و اى دریغ
مِنْ سُوءِ عَمَلى وَاجْتِراحى، اَسْئَلُكَ یا غافِرَ الذَّنْبِ الْكَبیرِ، وَیا جابِرَ
از كار بد و گناهانى كه بدست آوردهام از تو خواهم اى آمرزنده گناه بزرگ و اى شكستهبند
الْعَظْمِ الْكَسیرِ، اَنْ تَهَبَ لى مُوبِقاتِ الْجَرآئِرِ، وَتَسْتُرَ عَلَىَّ فاضِحاتِ
استخوان شكسته كه ببخشى بر من گناهان نابود كنندهام را و بپوشى بر من كارهاى پنهانى
السَّرآئِرِ، وَلا تُخْلِنى فى مَشْهَدِ الْقِیامَةِ مِنْ بَرْدِ عَفْوِكَ وَغَفْرِكَ،
رسواكننده را و مرا در بازار قیامت از نسیم جانبخش عفو و آمرزشت محروم نفرمایى و از
وَلاتُعْرِنى مِنْ جَمیلِ صَفْحِكَ وَسَتْرِكَ، اِلهى ظَلِّلْ عَلى ذُنُوبى
لباس زیباى گذشت و چشمپوشى خود برهنهام نكنى خدایا سایه ابر رحمتت را بر گناهانم بینداز
غَمامَ رَحْمَتِكَ، وَاَرْسِلْ عَلى عُیُوبى سَحابَ رَاْفَتِكَ، اِلهى هَلْ
و ابرریزان مهربانى و رأفتت را براى شستشوى عیبهایم بفرست خدایا آیا
یَرْجِعُ الْعَبْدُ الْابِقُ اِلاَّ اِلى مَوْلاهُ، اَمْ هَلْ یُجیرُهُ مِنْ سَخَطِهِ اَحَدٌ سِواهُ،
بنده فرارى جز به درگاه مولایش به كجا بازگردد یا آیا كسى جز او هست كه وىرا از خشم او پناه دهد
اِلهى اِنْ كانَ النَّدَمُ عَلَى الذَّنْبِ تَوْبَةً فَاِنّى وَعِزَّتِكَ مِنَ النَّادِمینَ،
معبودا اگر پشیمانى بر گناه توبه محسوب شود پس به عزتت سوگند كه براستى من از پشیمانانم
وَاِنْ كانَ الْإِسْتِغْفارُ مِنَ الْخَطیئَةِ حِطَّةً فَاِنّى لَكَ مِنَ الْمُسْتَغْفِرینَ،
و اگر آمرزش خواهى از خطا آنرا پاك كند پس براستى من از آمرزش خواهانم
لَكَ الْعُتْبى حَتّى تَرْضى، اِلهى بِقُدْرَتِكَ عَلَىَّ تُبْ عَلَىَّ، وَبِحِلْمِكَ
خدایا تو را سزد كه مرا مؤاخذه كنى تا گاهى كه خوشنود شوى خدایا به
عَنّىِ اعْفُ عَنّى، وَبِعِلْمِكَ بى اِرْفَقْ بى، اِلهى اَنْتَ الَّذى فَتَحْتَ
از من بگذر و به همان علمت كه به احوالم دارى با من مدارا كن خدایا تویى كه درى از عفو خود
لِعِبادِكَ باباً اِلى عَفْوِكَ، سَمَّیْتَهُ التَّوْبَةَ فَقُلْتَ تُوبُوا اِلَى اللَّهِ تَوْبَةً
بسوى بندگانت باز كردى و نامش را توبه گذاردى و فرمودى «بسوى خدا بازگردید با توبه
نَصُوحاً، فَما عُذْرُ مَنْ اَغْفَلَ دُخُولَ الْبابِ بَعْدَ فَتْحِهِ، اِلهى اِنْ كانَ
صادقانه» پس دیگر چه عذرى دارد آن كس كه از وارد شدن در این در باز شده غفلت ورزد خدایا اگر براستى
قَبُحَ الذَّنْبُ مِنْ عَبْدِكَ، فَلْیَحْسُنِ الْعَفْوُ مِنْ عِنْدِكَ، اِلهى ما اَنَا بِاَوَّلِ
سرزدن گناه از بندهات زشت است ولى گذشت نیز از نزد تو نیكو است معبودا من نخستین كسى نیستم
مَنْ عَصاكَ فَتُبْتَ عَلَیْهِ، وَتَعَرَّضَ لِمَعْرُوفِكَ فَجُدْتَ عَلَیْهِ، یا مُجیبَ
كه نافرمانیت كرده و توبه پذیرش گشتهاى و خواستار احسانت گشته و تو بر او احسان
الْمُضْطَرِّ، یا كاشِفَ الضُّرِّ، یا عَظیمَ الْبِرِّ، یا عَلیماً بِما فِى السِّرِّ، یا
كردهاى، اى پذیرنده بیچاره اى غمزدا اى بزرگ احسان اى داناى اسرار نهان اى
جَمیلَ السِّتْرِ، اِسْتَشْفَعْتُ بِجُودِكَ وَكَرَمِكَ اِلَیْكَ، وَتَوَسَّلْتُ بِجَنابِكَ
نیكو پردهپوش شفیع گردانم نزد تو جود و كرمت را و توسل جستم به حضرتت و به مهربانیت
[بِجَنانِكَ]وَتَرَحُّمِكَلَدَیْكَ، فَاسْتَجِبْ دُعآئى، وَلا تُخَیِّبْ فیكَ رَجآئى،
در پیش تو پس دعایم مستجاب كن و امیدم را درباره خودت به نومیدى مبدل مكن
وَتَقَبَّلْ تَوْبَتى، وَكَفِّرْ خَطیئَتى بِمَنِّكَ وَرَحْمَتِكَ یا اَرْحَمَ الرَّاحِمینَ.
و توبهام را بپذیر و گناهم را به كرم و مهربانى خود نادیده گیر اى مهربانترین مهربانان
التماس دعا