بخش اول دردسرهای موبایلی از جنس اعتیاد است.کاربرانی که معتاد موبایل خود هستند و نمیتوانند بدون آن روزشان رابه شب برسانند نه اهل دود و دم هستند و نه مشکل روانی دارند .آنها تنها قربانی تکنولوژی هستند .این ادعا را مدیر كل پیشگیری از آسیبهای اجتماعی سازمان بهزیستی كشور اینگونه اثبات میکند :پژوهشهای بینالمللی نشان می دهد شش درصد از كاربران تلفن همراه، معتاد به این وسیله هستند، به طوری كه اگر تلفن خود را در مكانی جا بگذارند، دچار استرس میشوند و گویی چیز مهمی را در زندگی خود از دست دادهاند.
البته در این تحقیق درباره اعتیاد به موبایل افرادی كه با استفاده از تلفن همراه درآمد كسب كرده و كار میكنند، در زمره معتادان این وسیله ارتباطی درنظر گرفته نشده اند و تنها هدف آن گروه از افرادی بوده اند که بدون انجام کاری مهم با موبایلشان به آن وابسته اند.
در واقع افرادی كه تلفن همراه آنها وسیله كار و فعالیت روزانه آنها محسوب میشود، در زمره معتادان به این وسیله ارتباطی به شمار نمیروند،به طوری كه اعتیاد به تلفن همراه دربرگیرنده افرادی میشود كه در حالی كه نیازی به استفاده از این وسیله ندارند، خود را درگیر آن میكنندبه طوری كه قادر به دوری از این وسیله ارتباطی نیستند. در بسیاری از مواقع كاربران از نظر صحبت كردن با تلفن همراه اعتیاد ندارند، بلكه آنها به طور قابل توجهی و بیش از حد از نرمافزارهای نصب شده به روی تلفن خود استفاده میكنند.
مدیركل پیشگیری از آسیبهای اجتماعی سازمان بهزیستی البته اعلام کرده تاكنون پژوهشی كلان به منظور بررسی شیوع و میزان استفاده از تلفن همراه در ایران انجام نشده است.مسعودی فرید سپس به راهاندازی مراكز درمان اعتیاد به تلفن همراه در برخی از كشورها اشاره كرده است که باعث شده وضعیت سلامت کاربران تلفن همراه در آن کشورها تحت نظر باشد.در ایران اما مثل همیشه توسعه اقتصادی كشور همراه با توسعه فرهنگی نبوده و با ورود گسترده تلفن همراه هیچ فرهنگ سازی جدی درباره آن نشده است.
موضوع دیگری که مسعودی فرید در مورد دردسرهای موبایلی به آن اشاره کرده سوءاستفاده از كودكان و نوجوانان از طریق تلفن همراه بوده و اینکه پژوهشی در این زمینه نیز در كشورمان صورت نگرفته است. او اعلام کرده : با توجه به اینكه تمامی پیامكهای ارسالی برای كودكان مناسب نیست، باید محدودیت هایی در این زمینه برای کودکان اعمال شود و به تجربه آمریکا در این زمینه اشاره کرده است. در آمریكا نرمافزاری به روی تلفنها نصب میشود كه با استفاده از آن محدودیتهایی برای دریافت پیامكها یا برقراری تماس با خط تلفن مورد نظر ایجاد میشود.
بر این اساس خانوادهها با محدود كردن تعداد افرادی كه میتوانند به فرزندشان پیامك ارسال كرده و یا ارتباط تلفنی برقرار كنند، قادرند پیامكها و تماسهای خارج از برنامه تعریف شده برای تلفن همراه كودكانشان را دریافت و در صورت صلاحدید آنها را به كودكان خود ارسال كنند.
مسعودیفرید با تاكید بر اینكه در حوزه آسیبهای نوپدید نیازمند مطالعات كیفی و پژوهشهای لازم هستیم، در مورد مطالعات انجام شده در خصوص میزان ارتباطات خانوادگی در میان خانوادههای ایرانی گفت: به طور متوسط خانوادههای ایرانی روزانه حدود 30 دقیقه با یكدیگر ارتباط موثر دارند، هر چند برخی معتقدند این ارتباط به 15 دقیقه در روز كاهش یافته است؛ این در حالیست كه ورود بهفضاهای مجازی و سایبری بر این ارتباطات میتواند تاثیرات بسزایی داشته باشد.
« بر اساس تحلیل جامعه شناسی، مفاهیم پیامكها به چند بخش طنز و فكاهی، عاشقانه، اجتماعی، سیاسی، تبلیغاتی، تجاری، مذهبی، اخلاقی و یا اطلاعرسانی تقسیم بندی میشوند. » این بخشی از حرف های مسعودی فرید درباره مفاهیم پیامكهای ارسالی است که اینگونه ادامه یافته : پژوهشهای صورت گرفته در میان دانشآموزان ایرانی نشان دهنده این است كه بیشترین پیامكهای ارسالی آنها حاوی مطالب طنزآلود است.
مطالعات صورت گرفته در میان گروه سنی 15 تا 29 سال كشور نیز نشان می دهد كه میزان استفاده از «بلوتوث» در میان پسران بیشتر از دختران است. او با اعلام تشكیل گروه پژوهشی و آموزشی پیشگیری از آسیبهای فضاهای سایبری و یا مجازی در بهزیستی خبر داد: بر اساس اظهارات شركت مخابرات، در سال گذشته سود حاصل از تلفن ثابت و همراه حدود یكهزار و 680 میلیارد تومان بوده است كه اگر تنها پنج درصد این سود (84 میلیارد تومان) در حوزه توسعه فرهنگی و به منظور جلوگیری از آسیبهای نوپدید سرمایهگذاری شود، میتوان اقدامات مناسبی در این زمینه انجام داد.