پیوند ناگسستنی سینما و موسیقی
اگر چه به اواخر نیمه اول سال میلادی رسیدهایم با این وجود هنوز هم نیمنگاهی به بهترین موسیقی متنها و آهنگهای سال 2009 خالی از لطف نخواهد بود. این لیست انتخابی وبلاگ موسیقی لسآنجلس تایمز است که حتما به درد علاقهمندان جمع کردن آلبومهای موسیقی متن فیلم میخورد.
آواتار
«آواتار» جیمز کامرون موفق شده سینماروها را با یک دنیای تازه آشنا کند. موسیقی جیمز هورنر هم همان راه کامرون را پی میگیرد. این موسیقی متن احساسی گهگاهی سرشار از حس شگفتی میشود. نواهای رنگارنگ با سازهای بادی چوبی تلفیق شدهاند و به آن «شب پر از روشنیهای جنگلی» درخشندگی بهروزتری بخشیدهاند.
هورنر از کلیشههای فیلمهای علمی-تخیلی و فانتزی (نواهای آرام ارکسترال و تهمایههای قومی که جایگزین آن معجون کرال و افکتهای زننده و آژیرهای خطر آزاردهنده شده است) اما با این حال زمانهایی که موسیقی متن از تصاویر چشمنواز کامرون دور میافتند آزاردهنده میشوند. (تاد مارتنز 2.5 از 4 ستاره)
شاهزاده خانم و قورباغه
رندی نیومن، آهنگساز و نغمهسرا، تاریخ موسیقی غنی نیواورلئانز را با نماهای قصههای پریانی آخرین انیمیشن دیزنی همآوا کرده است. اینجا بارقههایی از موسیقی عهد قدیم (مثل: کمی عمیقتر بببین)، یک والس آرام کاژونی (میخواهم تو را آنجا ببرم) و نواهای جاز سبک قدیمی (در وقتی آدم بودیم) شنیده میشود.
نیومن حتی جلی رول مورتون پیانیست را برای افزودن اصالت در «غروب نیواورلئان» کنار دکتر جان قرار داده تا آواز بخواند. (تاد مارتنز، سه از چهار ستاره)
دینامیت سیاه
درست است که فیلم کرتیس میفیلد را ندارد اما این آتشبازی سیاهپوستی هزلآمیز، حسابی با موسیقی آمیخته شده است.
موسیقی 15 قطعهای آدریان یانگ با بازسازی دوستداشتنی همان حسهای قدیمی، پر از آهنگهای بلوز و صداهای آنالوگ و ویبرافونهای کهنه شده خیلی فراتر از این بیمغزیها رفته است. دیسک دوم که جداگانه فروخته میشود گنجینه باارزشی از موسیقیهای سریع دهه 70 است. کلکسیونی از نواهای وحشیانه فیلمها و برنامههای تلویزیونی حالا دیگر فراموش شده که بیشتر از یک بازگشت زمانی است.
این یک هواخوری در زمان است. (تاد مارتنز 2.5 ستاره برای آدریان یانگ و 3 ستاره برای کارهای دیگر)
آقای فاکس شگفتانگیز
سبک خیالانگیز وس اندرسون کارگردان به همان اندازه موزیکال است که بصری است و فاکس یکی از بهترین نمونهها در هر دو جبهه است.
زخمههای سرخوشانه و احساسی الکساندر دسپلات، موسیقی متناش را به زمینههای آشنا و اما هنوز پربار میبرد و نسخهای از «پیرمرد دریا» از بیچ بویز و قطعات افسونگری از برل آیوز را دارد.
در این ترکیب بازیگوشانه، بانجوی یارویس کاکر نیز به درستی سر جایش را گرفته است. (مارگرت واپلر، سه و نیم ستاره از چهار)
«نه»
«نه» یک نامه عاشقانه عطرآگین به سینمای ایتالیاست –و به بهانه «هشت و نیم» فلینی- پس میتواند موسیقی متن اشباعی داشته باشد.
با انبوه بازیگران زن تحسینبرانگیز، پیامهای احساساتی و لهجههای ایتالیایی بدلی چیزهای دیگری دارد که باید به آن توجه کرد و شما باید در وسط دفترتان بایستید و آوازهای فانتزی رمیتان را زمزمه کنید.
خوشبختانه اینجا مردی هست که وارد نور صحنه میشود و چراغها را روشن میکند. (سه ستاره از چهار)
گرانبها: بر اساس رمان «فشار» از سپفایر
این آلبوم که با همکاری مری جی بلیج تهیه شده و بخشی از آن متعلق به استودیوی موسیقیاش است، کلكسیونی شاد از آوازهای شخصی است.
یک انجیل عصر مدرن برای مداوای مردم (خود بلیج بازاری دارد که بر پایه همین نوع آوازها بنا شده است) «گرانبها» به بسیاری از اهدافی که مد نظر دارد، میرسد. از جمله آوازهای عجیب نوشته گمبلاند هاف، کویین لطیفه و لابل. (مارگرت واپلر،
سه ستاره از چهار)
شرلوک هولمز
هانس زیمر به این فیلم پرخرج تابستانی یک تم زیرکانه و قهرمانانه نداده است. در عوض مثل موسیقیاش برای «شوالیه تاریکی» که با جیمز نیوتون هاوارد کار کرده بود به سمت یک کار چالشبرانگیزتر رفته است.
اینجا مقدار زیادی نغمههای کوتاه و خشن ویولن داریم و همچنین در آن پیچ و تابهای گوش خراش و بسیار بامزه آلات موسیقی هم وجود دارد و درست زمانی که با نواهای آکاردئون در آرامش هستید ناگهان زیمر نواهای شاد اروپای شرقی را رو میکند.
این50 دقیقه همیشه هم شوخ و شنگ نیست اما زیمر بهترینهایش را رو میکند. (تاد مارتنز،سه ستاره
از چهار)
بالا در آسمان
مجموعه پرباری از آوازها، این فیلم با تم بحران اقتصادی، هدیهای است از جیسون رایتمن که با دو گلچین از موسیقی زیبای رالف کنت -«باله امنیت»اش ترکیب سرخوشانهای از ریتمهاست- حس و حال استریلیزهاش را میشکند. انتخابهای دیگری هم اینجا هست.
به عنوان مثال یک آراند بی در «این سرزمین مال خود شماست» از شارون جونز و دپ کینگز. قطعه ابتدایی کوین رنیک قلبها را تسخیر میکند و قطعه «به خودتان برسید» از سد برد اسمیت نیز به سایمون و گارفانکل، پیروزمندانه سر تکان میدهد. (تاد مارتنز، سه ستاره از چهار)