نصرت رحمانی و شعر پند آموزش

بر خانه پر مهر تو
                           زین بعد نیایم

آسوده بیاران
               و مکن فکر پسر را

 بر حلقه این خانه دگر پنجه نسایم

با خواهر من نیز مگو :
                        او به کجا رفت

چون تازه جوان است و تحمل نتواند
                 با دایه بگو : نصرت ، مهمان رفیقیست

تا بستر من را سر ایوان نکشاند
                 فانوس به درگاه میاویز! عزیزم

تا دختر همسایه سر بام نخوابد
                 چون عهد در این باره نهادیم من و او

 فانوس چو روشن شود آنجا بشتابد

  پیراهن
         من را به در خانه بیاویز
                  تا مردم این شهر بدانند که ؟ بودم

جز راه شهیدان وطن ره نسپردم
                    جز نغمه آزادی شعری نسرودم

 اشعار مرا جمله به آن شاعره بسپار
               هر چند که کولی صفت از من برمیده است

او پاک چو دریاست تو ناپاک ندانش
                 گرگ دهن آلوده و یوسف ندریده
                                                             است

 به گونه او بوسه بزن عشق من او بود
              یک لاله وحشی بنشان بر سر مویش

 باری گله ای گر به دلت مانده ز دستش

 او عشق من است آه …
                  میاور تو به رویش
 
 

 نصرت رحمانی و شعر طولانیش