چنگیزخان به مغولهای پراکنده دو عنصر مهم و ضروری معرفی کرد ؛ یکی نظم و انضباط و دیگری حس شدید وفاداری نسبت به همرزمان. پیش از چنگیزخان برای مغولها که مهارت خود را در سواری و جنگاوری در جستوجوی همیشگی برای زمینهای هموار و مراتع خوب ضدیکدیگر به کار میبردند،
زمان صلح همواره دردسر ساز بود. در ارتش چنگیز، سربازان مغول قسم میخوردند که به خاطر همدیگر بجنگند و اگر لازم شد جان خود را هم بدهند، در همه حال بیدار و مراقب باشند و در خواب، خوراک و اسلحه با همدیگر شریک باشند.شمار سربازان مغول در زمان چنگیزخان به 100 تا 200 هزار نفر میرسید.
این نیرو به واحدهای 10 هزار نفری به نام تومان، واحدهای هزار نفری به نام مینگان، واحدهای صدنفری به نام یاگون و واحدهای ده نفری به نام آربان تقسیم میشد.اعضای آربانها همیشه با هم زندگی میکردند، با هم سواری میکردند و با هم میجنگیدند.
آنان را قسم داده بودند که به هر قیمت از یکدیگر دفاع کنند و با افتخار بمیرند. به طور سنتی، مسنترین مرد گروه به ریاست دسته میرسید اما اعضای دسته اگر میخواستند، میتوانستند دیگری را به جای او انتخاب کنند. فرماندهان یا گونها نیز انتخابی بودند اما فرماندهان مینگان و تومانها را چنگیزخان، با توجه به توانایی و وفاداریشان، خود منصوب میکرد.
چنگیزخان همچنین یک نیروی کشیک پر قدرت ترتیب داد. کشیک واحد ویژهای متشکل از 10 هزار مرد بود که عهده دار امنیت شخصی او بودند. نیروی کشیک به واحدهای نگهبان روز (تورقات)، نگهبان شب (کبتوت) و نیزه داران ( کرچی) تقسیم میشد که هریک شامل هزار نفر بود.