دایسون که درجه دکترای خود را در سال ۱۹۶۶ از دانشگاه هاروارد گرفت اعتقاد دارد که ده دوره متمایز سکونت در تپه حسنلو وجود داشته است که قدیمیترین آن حداقل به ۶ هزار سال قبل از میلاد بازمیگردد. مهمترین دوره سکونت در حسنلو همان دوره چهارم است.
کلیه ساختمانهای یافت شده در حسنلو که از سنگ ساخته شدهاند متعلق به دوره چهارم سکونت در حسنلو است. هیات مشترک ایران و آمریکا توانست اتاقهای متعددی با سالنهای بزرگ در مرکز تپه کشف کند و دیوار دفاعی قلعه نظامی و دژ محکم این شهر را از زیر خاک بیرون آورد. در اتاق بزرگی که بنام ترانشه w ۲۹ در سال ۱۳۴۹ حفاری شد استخوانهای ۱۱ اسکلت بهم خورده و درهم و برهم وجود داشت.
وضعیت و موقعیت قرار گرفتن اسکلتها روی زمین، مرگ غیرطبیعی آنها را کاملاً ثابت میکرد. در میان این اسکلتها ۴ اسکلت بچه وجود داشت. مسیر افتادن اسکلتها با هم فرق داشت و دفن هیچکدام جهت معین و منظمی نداشت و به نظر میرسد که هنگام مرگ، آنها با دستپاچگی و در حین فرار به زمین افتاده و مردهاند. یکی از آثار یافت شده اسکلت یک زن است که دستش را به سوی کودکی دراز کرده تافرزندش را به آغوش بکشد اما مرگ به او مهلت نداده است.
به عقیده باستانشناسان عاطفه مادری مانع آن شده بود که کودکش را بگذارد و خودش فرار کند. به احتمال بسیار قوی این اتاقها را آتش زدهاند و هنگام ریزش تیرها و فرود آمدن سقفها ساکنین آنها با وحشت پا به فرار گذاشتهاند ولی نتوانستند موفق شوند.