یکی از امتیازات قرارداد استعماری رویتر اجازه نشر اسکناس توسط بانک شاهی بود. به این بانک اجازه داده شده بود تا هشتصد هزار لیره انگلیسی (تقریباً معادل دو میلیون و هشتصد هزار تومان) اسکناس منتشر نماید و انتشار بیش از مبلغ مزبور منوط به اجازه دولت گردید.
بعداً به تدریج اجازه ازدیاد میزان اسکناس در جریان، از طرف دولتهای وقت داده شد. ابتدا برای بانک نشر بلیطهای (اسکناس) کمتر از دو تومان ممنوع بود، لیکن در تاریخ ۲۳ اسفند ۱۲۶۸ (۱۴ مارس ۱۸۹۰) اجازه انتشار اسکناس یک تومانی نیز تحصیل شد و بانک از همان اولین شروع بکار اسکناس با قطعات: ۱-۲-۳- ۵ -۱۰-۲۰-۵۰-۱۰۰-۵۰۰ و۱۰۰۰ تومانی را به جریان گذاشت.
در نخستین سال، مجموع اسکناس در گردش به پنجاه هزار لیره انگلیسی (تقریباً معادل یکصد و پنجاه هزار تومان) بالغ شد و در سالهای بعد مقدار آن با نوساناتی افزایش یافته و در سال ۱۳۰۸ به حداکثر، یعنی ۳٫۰۲۱٫۸۸۳ لیره (معادل تقریباً ۱۷٫۵۰۰٫۰۰۰ ریال)
رسید و سپس تا سال ۱۳۱۱ سکه امتیاز مزبور از طرف دولت ایران بازخرید شد، تنزل کرد. وجه اسکناسهای بانک شاهنشاهی، طبق تصمیم مقامات بانک، فقط در شعبههای صادر کننده، قابل پرداخت بود و هر شعبه بلیطهای صادره از شعب دیگر را تنزیل مینمود و برای معاوضه با وجد نقد، یا با اسکناسهای منتشره سایر شعب، مبلغی کسر میکرد و از این رهگذر مبالغی عاید بانک میگردید که سود حساب می شد.