گاهی اوقات به خاطر سپردن اسم روش های مختلف پزشکی و درمانی مانند ام آر آی، اسکن و رادیوگرافی کمی سخت است مخصوصا اگر معنی آنها را ندانیم.
کافی است بفهمیم هر کدام از آنها چه کاری انجام می دهند تا آنها را با هم اشتباه نگیریم.
در رادیوگرافی با کمک تکنیک های اشعه ایکس نیاز به مشاهده قسمتهای داخلی بدن داریم.
به عبارت دیگر اشعه ایکس تصویر ارگان های بدن یا استخوان ها را برای تشخیص پزشکی واضح می کند.
یک دستگاه مخصوص مقدار کمی تشعشعات از خودش ساطع می کند که از بدن عبور می کند. مقدار اشعه بستگی به محدوده مورد بررسی دارد.
مثلا قسمتهای کوچک بدن مثل بازوها به نسبت قسمت های بزرگتر بدن مقدار کمتری اشعه دریافت می کند.
کلسیمی که استخوان ها دارند مانع اشعه می شود به همین خاطر استخوان های سالم در عکس، سفید یا خاکستری به نظر می رسند.
با توجه به اینکه اشعه به راحتی از طریق هوا عبور می کند، ریه های سالم همیشه در عکس سیاه دیده می شوند.
سی تی اسکن یا سی ای تی یک سری تصاویر اشعه ایکس است که در اطراف بدن و از زاویه های مختلف گرفته می شود.
در سی تی از سیستم پردازش کامپیوتر استفاده می شود تا تصاویر مقطعی از ارگان های داخلی بدن را به وجود بیاورد.
سی تی اسکن نسبت به اشعه ایکس جزئیات بیشتری از بیمار می دهد.
درحالیکه اشعه ایکس تصویر 2 بعدی خلق می کند، سی تی اشعه ایکس را 360 درجه دور قسمت مورد بررسی می چرخاند.
این کار یک تصویر کلی از زاویه های مختلف به وجود می آورد.
در ام آر آی از میدان های مغناطیسی و امواج رادیویی استفاده می شود. دستگاه ام آر آی یک میدان مغناطیسی قوی به وجود می آورد.
پروتون های بدن انسان مطابق با همین میدان مغناطیسی قرار می گیرند.
ام آر آی زمانی به جای اسکن استفاده می شود که ارگان ها یا بافت نرم و غیر استخوانی را می خواهند بررسی کنند.
ام آر آی تفاوت بین انواع بافت نرم را مشخص می کند کدام سالم و کدام یک سالم نیستند.
به طور خلاصه می شود گفت که با هر سه روش می توان داخل بدن و تصاویر استخوان ها، ارگان ها، ماهیچه ها و غیره را دید.
به کمک آنها دکتر می تواند تشخیص دهد کدام قسمت بدن خوب کار نمی کند.
در رادیوگرافی و سی تی اسکن از پرتوی یونیزه کننده استفاده می شود درحالیکه در ام آر آی از امواج رادیویی و میدان مغناطیسی به جای اشعه استفاده می شود.