مغولها در جنگهایشان بر چند سلاح مهم تکیه داشتند. از جمله این سلاحها، کمانهای کوتاه و بلند مرکب بود که میتوانست تیر یا گلوله سنگینی را تا مسافت 300 متر پرتاب کند. نوک آهنی تیرها طوری شکل داده شده بود که گوشت تن دشمن را سوراخ یا پاره کند. سربازان مغول آموزش دیده بودند که در همه جهتها تیراندازی کنند.
آنها به جلو یا عقب، درحالیکه خود را پشت سر اسبانشان محفوظ میداشتند یا از زیر شکم اسبهایشان، و حتی هنگام تاخت و تاز در برابر دشمن با سرعت تمام تیر میانداختند. مغولها همچنین تبرهای جنگی و شمشیرهای آهنی کوتاه خمیدهای با خود حمل میکردند که به شمشیر هلالی شهرت داشت. این سلاح، برای شقه کردن جنگنده روبهرو در نبردهای تن به تن عالی بود. نیزههایشان میلههایی بلندی بود با نوکهای تراش داده شده که برای حمله یا پرتاب به سوی گروهی از سربازان دشمن استفاده میشد.
مغولها برای محافظت خود کلاهخودهای فلزی یا چرمی بر سر میگذاشتند، گردن را با چرم میپوشاندند و زرهی از چرم سخت بر تن میکردند که گاهی نیز با پوششی از فلز کاراییاش را بالاتر میبردند. جامههای زیر آنان از ابریشم خام فشرده تهیه میشد که همچون پوششی تن آنان را از وارد آمدن نوک تیرها و ایجاد عفونت حفظ میکرد.
سربازان مغول همچنین، سپرهای گرد کوچکی همراه داشتند که اسکلت آن از چوب درخت بید ساخته میشد و پوششی از چرم خام داشت. این سلاحها برای جنگیدن در گروههای کوچک در برابر سواران سبک اسلحه دشمن عالی بود.
اما روشهای جنگی و تسلیحات مغول، هنگامی که چنگیزخان رهبری ارتشهای بزرگتر و سازمانیافتهتر را در برابر شهرهایی با دیوارهای محافظ سنگی و بلند بر عهده گرفت، تغییر کرد. مغولها از چینیها آلات و ادوات مکانیکی محاصره شهری، مانند برجهای متحرک و منجنیقهایی برای پرتاب گلولههای سنگی و گلولههای آتشین به داخل شهرها، خریدند یا به زور به دست آوردند.
آنان برای پرتاب توپهای آهنی بر سر برج و باروها از قلعه کوبهای برنزی استفاده میکردند که نخستین بار چینیها ابداع کرده بودند. افراد گروه فنی که وظیفه خنثی کردن دفاع دشمن را برعهده داشتند، تونلهایی حفر میکردند تا در زیر دیوارههای شهر مواد انفجاری کار بگذارند.