گرچه تفاوت عمدهای در شیوههای فرزندپروری دختران و پسران وجود ندارد اما تنها تفاوت در جزییات برخورد و نحوه رفتار است. درواقع در شیوه تربیتی فرزندان باید با توجه به تفاوتهای ظاهری با آنها رفتار شود چراکه مشخصههای روانی- رفتاری در دختران بیشتر درونی است.
معمولا در پسران این حالت، نمود بیرونی بیشتری دارد و به همین دلیل شاهد شیطنت، لجبازی، نافرمانی و مقابلهجویی در آنها هستیم، درحالی که بروز این حالتها در دختران نمود بیرونی دارد و از روی مشخصههای رفتاری میتوان به بروز اضطراب یا کاهش اعتمادبهنفس در آنها پی برد. گرچه گاهی برخی از خصوصیتهای رفتاری در دو جنس مشترک است مثلا ممکن است دختری پرجنبوجوش و اعتمادبهنفس بالایی داشته باشد یا یک پسر در یک دوره سنی خاص به بازیهای دخترانه علاقه پیدا کند اما این حالتها طبیعی تلقی میشود و چندان نگرانکننده نیست، مگر در مواردی که این رفتارها برای مدتزمانی طولانی ادامه یابد.
به این ترتیب والدین باید درتربیت فرزندان،جنسیت آنها را درنظربگیرند؛مثلا در تربیت فرزند دختری که اعتماد بهنفسش پایین است، میتوان با توجه بیشتر و تقویت احساس مسوولیتپذیری در او، این مشکل را برطرف یا با روشهای خاص، رفتارهای لجبازانه را در پسران کنترل کنند.
یکی دیگر از نکته هایی که در فرزندپروری اهمیت دارد، این است که کودکان متناسب با جنسیتشان تربیت شوند. اگر کودکی با توجه به جنسیت خود پرورش نیابد (تربیت دختران با شیوههای پسرانه و پسران با شیوههای دخترانه)، ممکن است در آینده در پیداکردن هویت جنسی ثابت خود دچار مشکل شود.