مقاله حاضر نگاهى است اجمالى به ويژگىهاى روز عرفه و فلسفه پيدايش آن. در اين مقاله با استناد به آيات و روايات به اهميت اين روز نيز اشاراتى شده که باهم آن را مىخوانيم؛
قرآن کريم براى ارتباط بيشتر بندگان با مبدا هستى از شيوههاى مختلفى بهره مىگيرد. از جمله اين شيوهها تعيين زمانها و مکانهاى خاصى براى نزديک شدن بيشتر به درگاه حضرت حق مىباشد. در سوره ابراهيم(ع) آيه 5 از زمانهاى ويژه عبادت خدا با عبارت “ايامالله” ياد مىکند؛ “ايامالله را به آنان يادآورى نما.” ايامالله تمام روزهايى است که داراى عظمتى در تاريخ زندگى بشر است. مقصود از ايامالله زمانهايى است که امر خدا و آيات وحدانيت و سلطنت او ظاهر شده و يا ظاهر مىشود. ممکن است ايام ظهور رحمت و نعمت الهى جز اين ايام بوده باشد.(1)
روز عرفه چه روزی است و چه اعمالی دارد؟
و نيز هر روز که يکى از فرمانهاى خدا در آن،چنان درخشيده که بقيه امور را تحتالشعاع خود قرار داده از ايامالله است هر روز که فصل تازهاى در زندگى انسانها گشوده و درس عبرتى به آنها داده و ظهور و قيام پيامبرى در آن بوده و يا طاغوت و فرعون گردنکشى در آن به قعر دره نيستى فرستاده شده خلاصه هر روز که حق و عدالتى برپا شده و ظلم و بدعتى خاموش گشته، همه آنها از ايامالله است.
چنانکه در ادامه آيه مىفرمايد: در همه ايامالله آيات و نشانههايى است براى هر انسان شکيبا و پراستقامت و شکرگزار(2.) روز عرفه نيز مىتواند روز پيروزى انسان بر طاغوت نفس و نقطه درخشانى درتاريخ زندگى هر فردى باشد. روز عرفه روز تحول درونى و انقلاب معنوى با آن همه مزايا و ويژگىهاى ارزشمند براى هر مسلمان بيدار و آگاه است.روز عرفه از مصاديق بارز “ايامالله” است که در آن روز زمينهها و مقدمات بيشترى براى رهيابى انسان به سوى کمال و سعادت وجود دارد. آمرزش گناهان، قبولى طاعات، آشنايى بيشتر با معارف اسلامي، تفکر و تامل در گذشته و آينده، برآورده شدن حاجات و توجه ويژه خداوند متعال به بندگان از جمله آنهاست.
آنچه از روايات و دعاهاى اهلبيت(ع) در اين روز به دست مىآيد نشانگر آن است که پروردگار هستى اين روز را براى مناجات خود انتخاب کرده و نعمتهاى مادى و معنوى خود را در يومالله عرفه بر بندگانش ارزانى داشته است. امام صادق(ع) در يکى از روايات مىفرمايد: هرکس در اين روز قبل از رفتن به مراسم دعاى عرفه در زير آسمان دو رکعت نماز بخواند و در پيشگاه خداوند متعال به تمامى گناهان و خطاهاى خود اعتراف نموده و حقيقتا از درگاه پروردگارش پوزش طلبد، خداوند متعال آنچه را که براى اهل عرفات مقدر نموده به او نيز عطا مىکند و تمام گناهان وى را مىآمرزد.(3)
از عرفه تا عرفات
در روز عرفه اولين حرکت حاجيان در سرزمين وحى بعد از احرام با توقف در صحراى عرفات آغاز مىشود.
آنان وظيفه دارند که از اذان ظهر روز نهم ماه ذىالحجه تا وقت نماز مغرب در آن بيابان توقف کرده و به ذکر و دعا و تفکر و نيايش بپردازند.
عرفات به مساحت 18 کيلومترمربع در شرق مکه و در ميان راه طائف و مکه قرار دارد. اين بيابان به وسيله کوههايى که به شکل نيمدايره در اطرافش قرار دارد مشخص شده است.(4)
خداوند متعال در اين مورد مىفرمايد: “هرگاه مىخواهيد از بيابان عرفات کوچ کنيد خداوند را در مشعرالحرام ياد کنيد، او را به ياد آريد همان طور که شما را هدايت کرد گرچه شما قبل از آن از گمراهان بوديد.”(بقره / 198)
درباره نامگذارى اين صحرا به عرفات نکاتى گفته شده که برخى عبارتند از: آدم و حوا همديگر را در اين ناحيه شناختند، اعمال حج به آدم يا ابراهيم(ع) در صحراى عرفه شناسانده شد و حاجيان همديگر را در اين ناحيه بيشتر مىشناسند.
ابنعباس در مورد نامگذارى روز عرفه مىگويد: وقتى حضرت ابراهيم(ع) در خواب ديد که پسرش اسماعيل را در راه خدا قربانى مىکند تمام آن روز در انديشه بود که آيا اين خواب از جانب خداست يا نه؟
تا اينکه دوباره در شب دوم خواب را ديد چون صبح شد مطمئن گرديد که اين دستور از سوى خداست و آن روز عرفه بود.
روز عرفه یکی از روزهای مهم برای مسلمانان و از جمله شیعیان است
نيايش در عرفه
از ويژگىهاى روز عرفه دعا و نيايش به درگاه ربوبى است. پيشوايان معصوم(ع) با استفاده از موقعيت معنوى روز عرفه، مردم را به راز و نياز و تقويت پيوند با سرچشمه کمالات ترغيب و تشويق مىکردند چرا که اساس شخصيت حقيقى انسان و ارزش او به اندازه ارتباطش با خداوند متعال تعيين مىشود. قرآن مىفرمايد: “اى پيامبر بگو، پروردگارم براى شما ارزشى قائل نيست اگر دعاى شما نباشد.”(فرقان / 77)
امام حسين(ع) با استفاده از فضاى معنوى روز عرفه در صحراى عرفات و در دامنه کوه جبلالرحمه مناجات زيباى خود را زمزمه کرده و آواى ملکوتىاش نه تنها در ميان حاجيان خانه خدا در صحراى عرفات طنينانداز بود بلکه آن نيايشهاى عاشقانه در طول تاريخ، دلهاى مشتاق را تحت تاثير قرار داده است. آن حضرت در فرازى از دعا مىفرمايد: پروردگارا، تفکر من در آثار و نشانههاى تو موجب دورى ديدار مىگردد پس مرا به خدمتى وادار که با تو پيوندم دهد، چگونه بر وجود تو به چيزى استدلال شود که در وجودش به تو نياز دارد؟
آيا غير تو را ظهورى است که براى تو نيست و غير تو آن قدر آشکار است تا تو را آشکارتر کند؟ معبودا! کى بودهاى که نيازمند دليلى باشى تا برتو دلالت کند و کى دور بودهاى تا آزار ما را به تو بر ساند؟!
کى رفتهاى زدل که تمنا کنم ترا
کى گشتهاى نهفته که پيدا کنم ترا
با صدهزار جلوه برون آمدى که من
با صد هزار ديده تماشا کنم ترا
غايب نگشتهاى که شوم طالب حضور
پنهان نبودهاى که هويدا کنم ترا
روز عرفه فرصتى استثنايى در هر سال است که بايد از لحظات آن در تقويت رابطه با خداوند استفاده نمود.