در این مورد حتی اگر تئاتر هداگابلر که در آن برخی از عکاسان عکاسی را تبدیل به یک هنر مخرب کرده اند؛ دخیل نباشند کاملا میتوان حق را به تئاتر شهر داد. چرا که با آمدن دوربین های دیجیتال هر کسی به خود این اجازه را میدهد که به عنوان عکاس در تئاترها حضور پیدا کند و عکسهایی را بیاندازد که به بچه گانه ترین حالت موجب سو تفاهم و وارونه جلوه دادن واقعیتها شود.عکاسی هنری است که در تمام دنیا برای ثبت حقیقی واقعیت ها از آن استفاده میشود اما به دلیل قابلیتهایی که دارد نیز میتواند هنری مخرب در جامعه باشد
روند عکاسی تئاتردر دنیا
در تمام دنیا مرسوم است که برای عکس برداری از تئاتر های در حال اجرا روز اول اجرای نمایش را به عکاسان اختصاص میدهند که تمام عکاسان رسانه فقط حق دارند در همین یک روز عکسهای اختصاصی خود را بگیرند و بعد از آن ورود عکاسها ممنوع میشود.اما در ایران ما خیلی وقتها شاهد هستیم که حتی تا اخرین روز اجرای نمایش عکاسها به طور پراکنده در حال عکس انداختن هستند و با فلاشهای متعدد گاهی موجب از دست دادن تمرکز بازیگران میشوند.
در ایران تنها کسی که از روش photo call (دعوت از عکاسان در روز اول اجرا) استفاده میکند آتیلا پسیانی است. وحید لک در مورد اجرا شدن دائمی این روش در ایران میگوید: ما فعلا قصد اجام چنین کاری را نداریم و همچنان مثل سابق عکاسها با مجوز میتوانند به عکس برداری از نمایشهای در حال اجرا بپردازند.