شعر مریم حیدر زاده به نام مثل هیچکس

مث اون موج صبوری كه وفاداره به دریا
تو مهی مثل حقیقت مهربونی مث رویا

چه قدر تازه و پاكی مث یاسای تو باغچه
مث اون دیوان حافظ كه نشسته لب طاقچه

تو مث اون گل سرخی كه گذاشتم لای دفتر
مث اون حرفی كه ناگفته می مونه دم آخر

تو مث بارون عشقی روی تنهایی شاعر
تو همون آبی كه رسمه بریزن پشت مسافر

مث برق دو تا چشمی توی یك قاب شكسته
مث پرواز واسه قلبی كه یكی بالاشو بسته

مث اون مهمون خوبی كه میآد آخر هفته
مث اون حرفی كه از یاد دل و پنجره رفته

مث پاییزی ولیكن پری از گل های پونه
مث اون قولی كه دادی گفتی یادش نمی مونه

تو مث چشمه آبی واسه تشنه تو بیابون
تو مث یه آشنا تو غربت واسه یه عاشق مجنون

تو مث یه سرپناهی واسه عابر غریبه
مث چشمای قشنگی كه تو حسرت یه سیبه

چشمه ی چشمای نازت مث اشك من زلاله
مث زندگی رو ابرا بودنت با من محاله

یك روزی بیا تو خوابم بشو شكل یك ستاره
توی خواب دختری كه هیچ كس و جز تو نداره

تو یه عمر می درخشی تو یه قاب عكس خالی
اما من چشمام رو دوختم به گلای سرخ قالی
 
تو مث بادبادك من كه یه روز رفت پیش ابرا
بی خبر رفتی و خواستی بمونم تنهای تنها

تو مث دفتر مشقم پر خطای عجیبی
مث شاگردای اول كمی مغرور و نجیبی

دل تو یه آسمونه دل تنگ من زمینی
می دونم عوض نمی شی تو خودت گفتی همینی

تو مث اون كسی هستی كه میره واسه همیشه
التماسش می كنی كه بمون اون میگشه نمیشه

مث یه تولدی تو مث تقدیر مث قسمت
مث الماسی كه هیچ كس واسه اون نذاشته قیمت

مث نذر بچه هایی مث التماس گلدون
مث ابتدای راهی مث آینه مث شمعدون

مث قصه های زیبا پری از خوابای رنگی
حیفه كه پیشم نمونن چشای به این قشنگی

پر نازی مث لیلی پر شعری مث نیما
دیدن تو رنگ مهره رفتن تو رنگ یلدا

بیا مثل اون كسی شو كه یه شب قصد سفر كرد
دید یارش داره میمیره موند ش و صرف نظر كرد