اعتیاد و خانواده

اعتیاد یك عادت نیست بلكه یك بیماری است كه از جایگزین كردن مواد افیونی بیرونی بجای مواد طبیعی در بدن بوجود می آید . و چون خودخواسته و در شروع از روی هوی و هوس و لذت جوئی بوده است ، نه تنها خانواده و اطرافیان بلكه خود شخص مصرف كننده هم باور ندارند كه در پی استفاده مكرر جسم و روان او از تعادل طبیعی خارج گردیده است .

افراد درگیر با اعتیاد معمولاَ حاضر به پذیرش این بیماری نیستند و برای پاسخ به سوالات خود دلایلی دارند كه معمولاَ یكسان است . مثلاَ می پرسند مگر می شود كسی با دست خودش به سراغ این بیماری رفته و به جان بخرد ؟ و یا ماده ای كه خودش نقش آرام كننده و درمان كننده داشته است چگونه سبب بیماری می گردد ؟
و یا ماده جادوئی كه خود نشئگی آور بوده چرا باید عوارض مصرف نكردن آن خماری و كسالت و بی حالی باشد ؟
و یا در صورت عدم استفاده از مواد مخدر چرا نباید شخص حالت طبیعی یك فرد معمولی را داشته باشد ؟
و سوالاتی از این دست كه اغلب توجیح است و باعث گمراهی می گردد .
به نظر می رسد كنكاش در تجربیات افرادی كه این مراحل را طی نموده اند می تواند راهگشای بسیاری از جمله جوانان كنجكاو و خانواده های آنها در زمینه پیش گیری و مقابله با معضل اعتیاد باشد .
فردی كه به قصد تفریح و سرگرمی و لذت جوئی به دنبال مصرف مواد رفته بدون شك با جذابیتی كه مواد دارد پس از مدتی گرفتار خواهد شد و با عوارضی مثل بهم ریختگی ، عدم تعادل ، افسردگی و بهم ریختگی ، خود و خانواه را دچار مشكل می كند . پس اولین انتظاری كه از وی می رود اینكه هر چه سریع تر مصرف مواد را قطع نماید كه عادی هم به نظر می آید . می پرسند چرا باید یك نفر به خاطر خوش گذرانی باعث این همه مشكلات باشد ؟

اما می دانیم با این نگرش نه تنها تاكنون راه به جائی نبرده ایم بلكه هرروز ادامه این تنش ها موجب اختلافات خانوادگی و طلاق و بیكاری و ناهنجاری های اجتماعی بوده است . لذا این تصور كه فرد مصرف كننده فقط با قطع مصرف ترك می كند همان طرح صورت مسئله اعتیاد در كنگره است كه هر وقت عنوان شده نسبت به پاك كردن صورت مسئله اقدام كرده اند و كمتر كسی حاضر به پذیرش ابعاد مختلف این بیماری یا مثلث درمان است ، كه از جسم ، روان و جهان بینی تشكیل می گردد .
به تجربه ثابت شده افرادی كه اعتیاد داشته اند و بارها دست به ترك و یا قطع ناگهانی زده اند هیچكدام موفق نبوده و برگشت خورده اند .
پس آنچه برای فراگیری خانواده های درگیر اعتیاد بسیار ضروری است اینكه فرد معتاد باید همزمان با كاهش پله ای مواد مخدر كه همان بازپروری جسم است با فرصت دادن به غدد تولید كننده مواد افیونی بر روی روان و جهان بینی خودش هم كار كند در غیر این صورت با اولین بهم ریختگی و ناملایمات به سراغ مواد می رود چون نیاز روانی او كه اعتماد به نفس و خودباوری می باشد كه درمان نشده است .
اما نقش خانواده كه از روز اول اعتیاد درمقابل او قرار گرفته اند و جز سرزنش و تحقیر كاری انجام نداده اند نه تنها مرهمی بر زخم او نیست بلكه مشكلات روانی و روحی او را تشدید می كنند .
به تجربه ثابت شده خانواده هائی كه در كنگره 60 مشاوره گردیده و این بیماری را پذیرفته اند نه تنها در مقابل بیمار شان نیستند بلكه به عنوان پرستار یا همسفر با صبر و استقامت در طول 10 یا 11 ماه بیمار خود را درمان كرده اند و قبول دارند كه اعتیاد را نمی شود یك شبه ترك كرد و نتیجه این تعامل و پذیرش را به چشم خود می بینند .

پایگاه فرهنگی تفریحی ایران ناز