وقتی نیکی کریمی جو گیر می‌شود و سوتی می‌دهد!!

نیکی کریمی پس از این‌که مدتی در پوست و کالبد فروغ فرخزاد فرو رفته بود با تغییر فازی ناگهانی …

مصاحبه‌ی حیرت‌انگیز «نیکی کریمی» با ماهنامه 24 نمونه‌ی دقیقی از وجدان ِ معذب یک هنرمند ِِ میان‌مایه ایرانی است. نیکی کریمی پس از این‌که مدتی در پوست و کالبد فروغ فرخزاد فرو رفته بود با تغییر فازی ناگهانی –و البته قابل ِ درک – به سوفیا کاپولا روی آورد!

به‌همین دلیل تا مدت‌ها در مصاحبه‌هایش فیلم‌ساز مورد ِ علاقه‌اش را «ونگ کار-وای» معرفی می‌کرد. چون احتمالا از گوشه و کنار شنیده بود که سوفیا کاپولا هنگام ِ دریافت ِ اسکار ِ بهترین فیلم‌نامه برای «گمشده در ترجمه» به تاثیر عمیق ِ کار-وای اشاره کرده بود. بی‌ربط هم نبود.

استراتژی‌های سبکی، فضا و لحن ِ فیلم ِ کاپولا به‌شدت یادآور ِ فیلم‌ها و جهان ِ کار-وای بود. اما حقیقتا هر کسی که دو فیلم ِ نیکی کریمی ( یک شب – چند روز بعد) را دیده باشد تصدیق می‌کند که هیچ ربطی به جهان ِ کار-وای ندارد.

فیلم‌سازان ِ جدید ِ مورد علاقه‌ی خانم کریمی طیف جالبی‌اند، که اگر عکس و اسم ایشان نبود تصور می‌کردم کارگردانان ِ محبوب ِ «کریستین تامپسون» اند.

اینکه بازیگری در سال یکی‌دو فیلم ِ لوده بازی کند قابل ِ درک است. طبعا هر هوش ِ زیر ِ متوسطی هم چیزهایی درباره اقتصاد می‌داند. اما بازیگری که از بام تا شام در کمدی‌های سخیف و لوده بازی می‌کند نمی‌تواند ادعا کند فیلم‌‌ساز ِ مورد ِ علاقه‌اش «جیا ژانگ‌که» است.

 

( خیلی عجیب است که هوشیائو شین و تسای مینگ لانگ را نگفته) از نوری بیلگه‌جیلان اسم برده و اشاره کرده که فیلم‌های خوبی مثل ِ اوزاک، سه میمون و فاصله دارد. و خب چون فیلم‌ها را ندیده اطلاع ندارد که اوزاک و فاصله دو تا فیلم نیستند. در واقع اولی عنوان ِ ترکی دومی است!!
حتی اگر همه ادعاهایش راست باشد دست‌کم نشانه‌ای است از بحران ِ وخیم روحی.

تصور ِ این‌که آدم شب‌ها در خانه‌اش «نبرد در بهشت» ریگادس و «بیماری‌ها و یک قرن» ویراستاکول را نگاه کند و فردا صبح با استاد الناز شاکردوست دیالوگ‌های دادائیستی خطاب به گلزار بگوید یا در فیلم ِ پیچیده‌ای مثل ِ آقای هفت‌رنگ هنرنمایی کند حقیقتا تصویر هولناک و چه‌بسا خانمان‌سوزی است. این‌که «با این‌همه تناقض چطور آدمیزاد دوام می‌آورد» می‌تواند موضوع ِ یک پایان‌نامه روان‌‌شناسی باشد.