برای برآورده شدن امور دنیوی نماز امام جواد (ع) را بخوانید

به جهت برآورده شدن امور دنیوی سفارش می نمودند به خواندن نماز امام جواد علیه السلام و می فرمودند :در نیت نماز بگویید نماز امام جواد علیه السلام می خوانم به این امید كه ایشان جواب من را به خاطر باباشان امام رضا علیه السلام بدهند.و غیر ممكن است كه با خواندن این نماز حاجتی برآورده نگردد.

 زمان خواندن این نماز زمان خاصی نیست هر وقت خواندید عیبی ندارد، اما بهتر است نیمه شب با اشك چشم خوانده شود. و باز می فرمودند: پیرمردی را به زندان انداخته بودند و دخترش نزد من آمد و شروع به گریه و ناله نمود ومن به او گفتم :غم نخور ان شاءالله بابای شما 4 الی 5 روز دیگر از زندان آزاد می شود ومن می آیم خانه شما و روضه می خوانم و ایشان را می بینم . بنده خدا تعجب كرده بود ومی گفت مگر می شود به این زودی آزاد شود؟!. ایام اعتكاف بود و من رفتم مسجد جامع و نماز امام جواد علیه السلام خواندم و بعد از اعتكاف كه آمدم دیدم پدرش دم درخانه نشسته .

 

نماز آن حضرت دو رکعت است که در هر رکعت یک مرتبه سوره «حمد» و هفتاد مرتبه سوره «توحید» را مى خوانى و پس از پایان نماز مى گویى:

اَللّهُمَّ رَبَّ الأَرْواحِ الْفانِیَةِ، وَ الأَجْسادِ الْبالِیَةِ، اَسْئَلُکَ بِطاعَةِ الاَْرْواحِ

اى خدا اى پروردگار ارواحى که از این جهان فانى رفته و اى پروردگار اجساد پوسیده از تو مى خواهم به حق فرمانبرى آن ارواح

الرّاجِعَةِ اِلى اَجْسادِها، وَ بِطاعَةِ الاَْجْسادِ الْمُلْتَئِمَةِ بِعُرُوقِها، وَ بِکَلِمَتِکَ

که بسوى اجساد خود بازگردند و به حق فرمانبرى اجسادى که با رگهاى خود پیوند شوند و به حق فرمان

النّافِذَةِ بَیْنَهُمْ، وَاَخْذِکَ الْحَقَّ مِنْهُمْ، وَ الْخَلائِقُ بَیْنَ یَدَیْکَ یَنْتَظِرُونَ فَصْلَ

نافذت در میان آنها و گرفتن حقت از ایشان و در آن حال که خلائق در برابرت به انتظار صدور

قَضآئِکَ، وَیَرْجُونَ رَحْمَتَکَ، وَیَخافُونَ عِقابَکَ، صَلِّ عَلى مُحَمَّد وَآلِ

حکم و امیدوار برحمتت و خائف از عقاب تواند درود فرست بر محمّد و آل

مُحَمَّد، وَ اجْعَلِ النُّورَ فى بَصَرى، وَالْیَقینَ فى قَلْبى، وَ ذِکْرَکَ باِللَّیْلِ

محمّد و بنه نور و روشنى در دیده ام و یقین در دلم و ذکرت را شب

وَالنَّهارِ عَلى لِسانى، وَ عَمَلا صالِحاً فَارْزُقْنى.(1)

و روز بر زبانم و عمل صالح روزى من گردان.

 جمال الاسبوع، صفحه 278 و بحارالانوار، جلد 88، صفحه 189