دوم: فرزندان را به جایزه عادت ندهید. منظور این نیست که به فرزندانتان جایزه ندهید بلکه منظور این است که انگیزه آنها را با شرط و شروط و پاداش و جایزه تحریک نکنید. انگیزههای درونی را پرورش دهید. مانند لذت بردن از انجام کار.سوم: بیشتر از تاییدهای کلامی استفاده کنید. مثلا بگویید کار خود را خوب انجام دادی. معلوم است استعداد خوبی در این کار داری و…این کار بسیار موثرتر از گذاشتن شرط و شروط است.
چهارم: از دخالت بیجا پرهیز کنید. خوب است که والدین فرزندانشان را در انجام کارها راهنمایی کنند اما دخالت بیجا و به عهده گرفتن مسئولیت کارهای آنها اصلا درست نیست.پنجم: به فرزندانتان ابراز وجود را بیاموزید. داشتن فرزند منفعل که همیشه «چشم» بگوید شاید از نظر پدر ومادر خوب و راحت باشد. اما برای خود فرزند اصلا مناسب نیست. بدین ترتیب او خلاقیتاش را از دست میدهد و همیشه در حالت بلاتکلیف باقی میماند.
فرزند پرخاشگر هم یک مصیبت است. بنابراین در وسط این جاده حرکت کنید. نه انفعال و نه پرخاش. اجازه دهید فرزندتان احساس و نظرش را آزادانه بگوید و بیان کند. هر جا لازم است استعداد و توانایی خود را مطرح کند. اما به شکل منطقی نه با پرخاش یا انفعال. این را به فرزندتان یاد دهید. داشتن ابراز وجود سالم در خودتان، به فرزندانتان هم آن را خواهد آموخت.خانواده خود را به خانوادهای بالنده تبدیل کنید. جایی برای رشد، شادی و لذت و تبادل محبت.(موفق باشید)