زندگینامه عبدالله خان احمدیه پاك نهاد

زندگینامه عبدالله خان احمدیه پاك نهاد

 

عبدالله خان احمدیه پاك نهاد در سال 1265 در شهر آمل بدنیا آمد. ایشان در سال 1294 شمسی (1333 هجری قمری) مدرك دیپلم دكترای خویش را دریافت كرد.

 

نامبرده در مدرسه طب به تدریس پرداخت. دكتر احمدیه در چهارم مرداد 1338 در سن 73 سالگی به سرای باقی شتافت و در امامزاده عبدالله به خاك سپرده شد.

 

گروه : علوم پزشكی

رشته : طب سنتی

والدین و انساب : پدر عبدالله خان احمدیه پاك نهاد میرزا محمد حسن بیك بن دار از سران و محترمین طایفه بن دار ، یكی از طوایف دلارستاق. تیراندازی دلاور و سربازی شجاع و عارفی فروتن بود.

 

خاطرات کودکی : عبدالله خان احمدیه پاك نهاد دوران كودكی و نوجوانیش را در آمل گذراند و آغازینه های دانش آموزی را به روال آیین آن دوران در مكتب متداول زمان سپری كرد.

 

هنگامی كه امیرمكرم، حاكم مازندران، مرحوم صحت الملك را برای تربیت و آموزش فرزندش به آمل دعوت كرد تا دیرگاهی در آن دیار اقامت گزیند، امیر مكرم كه تیزهوشی عبدالله را در فراگیری دروس شنیده بود، پشنهاد كرد تا صحت الملك او را نیز آموزش دهد.

 

پیشرفت تحصیلی و فراست این نوجوان چنان استاد را فریفته ساخت كه به هنگام بازگشت به تهران، با اجازه والدینش او را با خود برد تا در دارالفنون تحصیل كند.

 

تحصیلات رسمی و حرفه ای : عبدالله خان احمدیه پاك نهاد تحصیلات مقدماتی را بر روال آیین آن دوران در مكاتب زمانه درآمل سپری كرد و متوسط خود را در دارالفنون تهران به پایان برد و برای ادامه تحصیل به مدرسه طب دارالفنون رفت.

 

در آن دوران در مدرسه طب دارالفنون در حكم دانشكده پزشكی امروز بود به تحصیل پرداخت .عبدالله احمدیه سال های تحصیل را سپری كرد و در سال 1294 شمسی (1333 هجری قمری) مدرك دیپلم دكترای خویش را دریافت كرد و سپس به كارورزی در بیمارستان پرداخت.

 

بیمارستان نظامی احمدیه نخستین طبابت گاه او به شمار می آید. از این رو به خدمت ارتش نیز در آمد و به درجه سرگردی (ماژوری) نایل شد.

 

چندی نگذشت كه از ارتش خارج شد و به مسافرت ها و ماموریت های اداری روی آورد. سپس به تدریس تاریخ طبیعی پزشكی، انگل شناسی و زیست شناسی در مدرسه طب پرداخت و موفقیت های علمی بسیاری كسب كرد.

 

خاطرات و وقایع تحصیل : فرزند عبدالله خان احمدیه پاك نهاد خاطره ای از دوران طبابت پدرش به یاد دارد : به یاد دارم در زمستانی سخت، پدرم برای عیادت بیماری كه در روستای كوهستانی« امامه » اقامت داشت عازم آن منطقه بود.

 

در آن زمان می بایست مسافتی از راه را با اتومبیل و بقیه راه كوهستانی و صعب العبور را با اسب و الاغ طی كنند.

 

مادرم هراسان شده بود كه چطور در این سرمای كوهستان چنین مسئولیت دشواری را پدرم به آسانی پذیرفته است و سعی در منصرف كردن او از انجام ماموریت داشت.

 

مرحوم پدرم، با آرامشی وصف ناپذیر و لبخندی كه حاكی از اطمینان قلب و اراده استوارش در انجام وظیفه بود پاسخ داد؛ « اگر بیماری نتواند نزد طبیب بیاید، این طبیب است كه وظیفه دارد به سویش بشتابد و به علاوه سوگندی كه در روز اول طبابتم خورده بودم، قید و شرطی برای دوری و نزدیكی راه و مناسب بودن و نبودن فصل نداشت.

 

« بعد نگاه مهربان و نافذش را به روی یك یك فرزندان و مادرم انداخت و ادامه داد: « وقتی هدف انسان خیر است ، شما به هیچ وجه نگران نباشید. « و سپس راه كوهستان را در پیش گرفت.

 

استادان و مربیان : مرحوم صحت الملك مربی دوران ابتدایی عبدالله خان احمدیه پاك نهاد بود و در دوران دانشجویی ایشان از اساتیدی ایرانی چون دكتر حكیم اعظم و دكتر امیراعلم و اساتید فرانسوی چون پروفسور گاله، گاشه، مولر و ژرژ بهره جسته بود.

 

همسر و فرزندان : عبدالله خان احمدیه پاك نهاد متاهل بود كه از استاد سه فرزند پسر و دو فرزند دختر به یادگار مانده است. كه از این بین آقای سیروس احمدیه و نوه ایشان دكتر آرسیس احمدیه متخصص قلب و عروق و عضو هیأت علمی دانشگاه می باشند.

 

دیگر پسر دكتر احمدیه كه یكی از بهترین طراحان انیمیشن ( پویا نمایی ) و پایه گذار نخستین فیلم های كارتون در ایران و دارای مدرك دكترای افتخاری و استادی از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی ، می باشد.

 

زمان و علت فوت : در یك روز گرم تابستان – روز دوشنبه چهارم مرداد ماه 1338 در بستر استراحت روح استاد به سوی ملكوت اعلی پركشید. آنچه در آخرین لحظات زندگی در كنار خود داشت قلم و دوات و تعدادی از دفترچه های شرح حال بیمارانش بود.

 

دفترچه هایی كه علی الرسم بیماران سرگذشت خو را مشروحاً در آنها می نوشتند و بررسی احوالات آنان توسط استاد با مطالعه دفترچه ها در منزل انجام می گرفت دفترچه هایی كه قفسه های بسیاری را انباشته بودند و اكثر شرح حال ها ومطالب مجموعه كتاب های «راز درمان » را در بردارد.

 

مزار استاد در مقبره امامزاده عبدالله است.

 

مشاغل و سمتهای مورد تصدی : عبدالله خان احمدیه پاك نهاد در سال 1294 شمسی (1333 هجری قمری) مدرك دیپلم دكترای خویش را دریافت كرد و سپس به كارورزی در بیمارستان پرداخت.

 

بیمارستان نظامی احمدیه نخستین طبابت گاه او به شمار می آید. از این رو به خدمت ارتش نیز در آمد و به درجه سرگردی (ماژوری) نایل شد.

 

چندی نگذشت كه از ارتش خارج شد و به مسافرت ها و ماموریت های اداری روی آورد. سپس به تدریس تاریخ طبیعی پزشكی، انگل شناسی و زیست شناسی در مدرسه طب پرداخت و موفقیت های علمی بسیاری كسب كرد.

 

ریاست قرنطینه بندر پهلوی آن زمان را مدتی به عهده گرفت و زمانی نیز ریاست بهداری خراسان به او پیشنهاد داده شد كه وی نپذیرفت. در سال 1314 شمسی سفری به اروپا كرد.

 

او پس از بازگشت به یكباره از تدریس و كار اداری كناره گرفت و تنها آزادانه به طباطت در مطب شخصی خویش پرداخت.

 

فعالیتهای آموزشی : تدریس تاریخ طبیعی پزشكی و انگل شناسی و زیست شناسی در مدرسه طب از فعالیت های آموزشی عبدالله خان احمدیه پاك نهاد می باشد.

 

آرا و گرایشهای خاص : عبدالله خان احمدیه پاك نهاد با دید تیزبینی كه داشت نیك دریافته بود كه گنج بزرگی در زیر كتابهای خاك خورده خطی پزشكی كهن نهفته است.

 

دكتر احمدیه در 44 سال مطب داری احمدیه وار و برخورد نزدیك با بیماران، میراث گرانقدری برای نسل ایرانی در زمان خود و پس از آن برای آیندگان به یادگار نهاد.

 

شیوه او در برخورد با بیماران و پژوهش هایش، به تنهایی رساله ای مستقل می طلبد. دست رد به سینه كسی نمی زد و از كسی مبلغ مشخصی دریافت نمی كرد.

 

صندوقچه ای بود كه هر كس می توانست بنا به وسع و توانایی اش، حق العلاج را می پرداخت. گرچه برخی نیز علاوه بر عدم پرداخت هزینه درمان، از وی داروی رایگان و حواله ذغال و حتی پول دریافت می كردند.

 

ثبت یادداشت های روزانه دكتر احمدیه و شوق او در آموختن و شیفتگی روزافزونش، باید الگوی پزشكان پژوهشگر باشد. دكتر احمدیه كلیشه ای بیماران را نمی دید.

 

كلیشه ای مطالعه نمی كرد. مطالعه او مقایسه ای و تجربی و بالینی بود. یادداشت تاریخ مراجعات بیمار، نام و شغل آنها و حتی میزان داروهای داده شده و پیگیری او تا پایان درمان او را در میان پزشكان سیصد سال اخیر ایران در جایگاهی ویژه نشانده است.

 

جوائز و نشانها : روش های درمانی بكار گرفته توسط عبدالله خان احمدیه پاك نهاد حاصل تحقیق و جستجوی دقیق در آثار علمی طبب قدیم است كه با آغاز دوران نادرشاه افشار و ورود پزشكان اروپایی به ایران به عقب رانده شده بود.

 

به جهت همین تحقیقات با ارزش در رشته طب باستانی استاد نائل به دریافت تقدیر نامه هایی از مجامع پزشكی و فرهنگی ایالات متحده آمریكا، اتحاد شوروی سابق و پاكستان و ممالك دیگر گردیدند و در سال 1337 مجمع پزشكی طرفدار طب قدیم كه مركزآن شهر كراچی است ایشان را به عضویت و شركت در كنگره بزرگ خود فرا خواند.