درد خـــــــواهم، دوا نمىخــــــواهم
غصّـــه خواهـــم، نوا نمىخواهم
عـــــاشقم، عــــــاشقم، مریض توام
زیـن مرض، من شفا نمىخواهم
من جفــــــــایت به جــــان خـــریدارم
از تـــو تـــرك جفــــا، نمىخواهم
از تــــو جــــــانا، جفا وفـــــــــا باشد
پس دگـــر، مـــن وفا نمىخواهم
تو “صفــــــا”ى منـــــى و “مروه” من
“مــــروه” را بـا “صفا” نمىخواهم
صوفى از وصل دوست، بىخبر است
صــــوفى بـــى صفا، نمـىخواهم
تو دعــــــــــاى منى، تو ذكـــــر منى
ذكــــر و فكـــــر و دعا نمىخواهم
هـــر طـــــرف رو كنـــــم، تویى قبله
قبلـــه، قبلــــه نمـــا نمـىخواهم
هـــر كـــه را بنگرى، فدایى تو است
مــــن فـــــدایم، فـــدا نمىخواهم
همــه آفــــاق، روشن از رُخ تو است
ظاهــــرى، جــــاى پا نمىخواهم
_________________
رازى است مـــــرا، رازگشــــایى خواهم
دردى است به جانم و دوایى خواهم
گـــر طـــــور ندیدم و نخـــــواهــــم دیدن
در طــــور دل از تو، جاى پایى خواهم
گــــر صـوفى صافى نشـدم در ره عشق
از همّت پیــــر ره، صفــــــایى خواهم
گــــر دوست وفـــــــایى نكند بر درویش
با جــــان و دلـــم از او جفایى خواهم
بـــــردار حجــــــاب از رخ، اى دلبر حسن
در ظلمت شب، راهنمـــــایى خواهم
از خویش برون شو، اى فرو رفته به خود
من عاشقِ از خویش رهـــایى خواهم
در جـــــان منـــــىّ و مــــــى نیابم رخ تو
در كنــــز عیـــان، كنز خفایى خواهم
این دفتر عشق را بِبَنـــــــــد اى درویش
من غــــرقم و دستِ ناخدایى خواهم
_________________
در دلم بـــود كه جان در ره جانان بدهم
جان ز من نیست كه در مقدم او، جان بدهم
جام مى ده كه در آغوش بتى جا دارم
كــــه از آن جـــــــایزه بر یوسف كنعان بدهم
تـــــا شدم خادم درگاه بت باده فروش
به امیــــــران دو عـــــــالم همـه فرمان بدهم
از پریشانى جانم ز غمش، باز مپرس
ســـر و جـــــــان در ره آن زلف پریشان بدهم
زاهد، از روضه رضوان و رخ حور مگوى
خَـــــم زلفش نـــه به صد روضه رضوان بدهم
شیخ محراب ، تو و وعده گلزار بهشت
غمــــزه دوست نشــــاید كه من ارزان بدهم
_________________
مــــا زاده عشقیم و فــــــــــزاینده دردیم
بــــــــا مدّعىِ عاكفِ مسجد، به نبردیم
با مـــــــــدعیان، در طلبش عهد نبستیم
با بــــــــىخبران، ســازش بیهوده نكردیم
در آتش عشق تــــــو، خلیلانه خــــزیدیم
در مسلخ عشــــــــّاق تو، فرزانه و فردیم
در میكده با مىزدگان، بیهش و مستیم
در بتكــــده با بت زده، همعهد چو مردیم
در حلقه خود باختگان، چون گل سرخیم
در جــــــرگه زالـــــــوصفتان، بـا رخِ زردیم
در زمــــــــره آشفته دلان، زار و نـــزاریم
در حوزه صـــــــاحبنظران، چون یخ سردیم
با صوفـــى و درویش و قلندر به ستیزیم
با مــــــى زدگان، گمشدگان، بادیه گردیم
بــــــا كس ننماییم بیان، حال دل خویش
ما خانه به دوشان، همگى صاحب دردیم
_________________
¸¸.•`: مجموعه غزلیات :`•.¸¸
تا از دیــــــار هستى، در نیستى خزیدیم `·.•.·´ از هــــر چه غیر دلبر، از جان و دل بریدیم
با كــــــــــاروان بگویید: از راه كعبــه برگرد `·.•.·´ ما یار را به مستى، بیــــــرون خانه دیدیم
لبّیك از چـــــــه گویید، اى رهروان غافل ؟ `·.•.·´ لَبیّك او به خلـــــوت، از جامِ مى شنیدیم
تا چنــــد در حجابید، اى صوفیان محجوب؟ `·.•.·´ ما پرده خـــــــــودى را در نیستى دریدیم
اى پـــــرده دار كعبـــــه، بردار پرده از پیش `·.•.·´ كــــــــز روى كعبه دل، ما پرده را كشیدیم
ســــــــاقى، بــــریز باده در ساغر حریفان `·.•.·´ ما طعم باده عشق، از دست او چشیدیم