واکنش فوق سریع به پرخوری

محققان استرالیایی هفته گذشته نتایج پژوهشی را در نسخه اینترنتی نشریه «دیابت‌شناسی» منتشر کردند که اولین مطالعه از این نوع به حساب می‌آید….

آنها نشان دادند افراد سالمی که ژن‌های مستعد دیابت نوع 2 را دارند نسبت به افرادی که فاقد این ژن‌ها هستند در یک برنامه غذایی پرکالری میزان بیشتری افزایش وزن پیدا می‌کنند.

 

این پروژه تحقیقاتی در انستیتو تحقیقات پزشکی گاروان در سیدنی به انجام رسیده است. آنها در طول 28 روز یک رژیم‌غذایی سنگین را همانند شب‌های کریسمس شبیه‌سازی کردند. در این اردوی 28 روزه 17 فرد سالم با سابقه خانوادگی دیابت نوع2 در کنار 24 فرد دیگر و بدون این سابقه حضور یافتند.

 

هر یک از افراد باید روزانه 1250 کالری بیشتر از انرژی پایه مورد نیاز خود دریافت می‌کرد. میزان کالری دریافتی به دقت و با دستگاه‌های پیشرفته اندازه‌گیری می‌شد. برای دریافت این میزان کالری اضافه از اسنک‌های پرچرب، شکلات‌های شیرین و چیپس و تنقلات دیگر استفاده می‌شد.

و اما در آن سوی میدان، تیم تحقیقاتی وزن، توزیع چربی و میزان انسولین خون این افراد را در شروع پروژه، روز سوم و روز بیست و هشتم اندازه‌گیری کردند.

در پایان این دوره، نتایج حاکی از آن بود که افراد با سابقه خانوادگی مثبت به طور متوسط یک کیلوگرم بیشتر از بقیه اضافه وزن پیدا کرده‌اند. (4/3 کیلوگرم در مقابل 2/2 کیلوگرم).

 

اما نکته جالب توجه آن بود که تنها 3 روز پس از شروع این رژیم، وقتی هنوز هیچ تغییر محسوسی در وزن افراد رخ نداده بود، میزان انسولین خون افراد با سابقه مثبت به میزان بیشتری افزایش نشان می‌داد.

دکتر بونت، دکتر هایلبرون و پروفسور کامپل این یافته‌ تازه را مستقیما و به صورت آنلاین انتشار داده‌اند.

پروفسور کامپل در مورد نتایج این پروژه می‌گوید:
«افراد با سابقه مثبت خانوادگی دیابت نوع 2 در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به این بیماری هستند. این یک یافته جدید نیست و پیش از این نیز بارها به اثبات رسیده است اما ما می‌خواستیم روند پیدایش این بیماری را وقتی چنین افرادی هنوز سالم و جوان هستند به نمایش درآوریم.

 

این مطالعه به روشنی نشان داد که بدن ما با چه سرعتی نسبت به پرخوری وارد واکنش می‌شود و این اتفاق تا چه اندازه‌ای برای افراد مستعد خطرناک است.

 

هر چند ما از آغاز وجود اختلاف معیارهای مورد اندازه‌گیری‌مان را در گروه حدس می‌زدیم اما وجود این میزان تفاوت ما را نیز شگفت زده کرد.»

اولین نشانه‌های آزمایشگاهی ابتلای یک فرد به دیابت با «مقاومت به انسولین» آغاز می‌شود. در این حالت بافت‌های مصرف‌کننده گلوکز در بدن نسبت به اثرات انسولین مقاوم می‌شوند و در نتیجه قند موجود در خون را به درون سلو‌ل‌های خود نمی‌کشند.

 

تجمع قند در خون موجب افزایش بافت چربی در بدن می‌شود. علاوه بر این سلول‌های سازنده انسولین در لوزالمعده نیز با افزایش قندخون بیشتر از قبل تحریک می‌شوند و با شدت تمام به تولید انسولین می‌پردازند.

 

این روند آن‌قدر ادامه می‌یابد تا سلول‌های لوزالمعده خسته و از کار افتاده می‌شوند. این درست لحظه شروع تظاهرات بالینی بیماری دیابت است.

 

هر چند به گفته دکتر بونت: «با پیگیری‌های به موقع یک دهه قبل از این اتفاق می‌توان حالت مقاومت به انسولین را تشخیص داد و اقدام پیشگیرانه را آغاز نمود.»