کـــره ای گــفــت بـــه بابای خرش پــــدر از هـــمـــه جــا بـی خبرش
——————————-
وقـــت آن اســــت بــــرای پســرت ایـــــن الاغ نـــــــرّه ی کــــره خــرت
——————————-
مــاده ای خـــوشگـل و زیـبا گیری تـــو کــه هر روز به صحرا میری
——————————-
وقـــت آن اســت کـه زن دار شـوم ورنـــه از بـــی زنـــی بــیمار شوم
——————————-
پـــدرش گــفــت کــه ای کـره خَرَم ای عــزیـــز دل بـــابــــا ، پــســرم
——————————-
تـــو کـــه در چــنــتــه نداری آهی نـــه طــویـــلــه ، نه جُلی نه کاهی
——————————-
تـــو کـــه جــز خـوردن مال پدرت پـــــــدر نـــــــرهّ خـــــر دربــــدرت
——————————-
هـــیـــچ کـــار دگــری نیست تورا یک جو از عقل به سر نیست تورا
——————————-
به چه جرأت تو زمـن زن طـلــبی بـــاورم نـیــست کـــه ایـنقدر جَلبَی
——————————-
بـــایـــد اول تـــو بــگـیـری کاری بــهـــر مــــردم بــبـــری تــو باری
——————————-
بعـد از آن یک دو تا پالان بخـری بـهــر آن کُــرّه خـــوشگـــل بـبـری
——————————-
یک طــویــلـه بکنی رهن و اجار تــا کــه راضــی شــود از تو آن یار
——————————-
بـعــد بـایــد بـخری رخت عروس بـهـر آن مـاده خــر خـوب و ملوس
——————————-
جُـــلـی از جــنـــس کــتـــان اعلا روی جُـــل نـقــش و نـگـاری زیـبـا
——————————-
بــعـــد بـــایـــد بـــکـــنی گلکاری بــهــر مــاشـیـن عروس یـک گاری
——————————-
وقــتی ایـــنـهــا بـــشـــود آمــاده بــعـــد از ایـــن زنـــدگــیـــّت آغـازه
——————————-
می بــری مـــاده خــرت را حجله بــا تـــأنــی نَـکــه بـــا ایـــن عـجـله
——————————-
بــشـنــو ایــن پــنــد زبابای خرت پــــــدر بـــــا ادب و بــــا هــــنـــرت
——————————-
تــا کـــه اســبــاب مــهــیــا نشود موسم عــقــد تــو بــر پا نشود
——————————-
پــس از امــروز بــرو بر سرِ کار تــا نـــهـــنـــد آدمـــیـــان پــشتت بار